U bënë ditë pa u parë. Rosat kishin ikur dhe një qetësi e rëndë
më mbështjell. Ku të kishin shkuar vallë?
-
A thua të kenë shtegëtuar? – e pyeta
Ajo vetëm mori frymë pa u përgjigjur aspak. E kishte mësuar
shumë mirë gjuhën e heshtjes kohët e fundit. Nuk ishin as minjtë e vegjël dhe
as breshkat nuk kishin dalë në diell per tu ngrohur. Vetëm Madhëria e Tij po
peshkonte por edhe ai sapo më pa hapi krahët e gjatë dhe e ndali fluturimin në degën e tij të preferuar. Herë pas here zgjaste qafën e hollë dhe me shihte nga
larg pa dashur të më afrohet.
Në contrast me qetësine shqetësuese te saj, bimësia përreth
harlisej me një tërbim të papërmbajtshëm. Lulëzimi ishte në kulmin e tij sikur
të ishte mesi i verës dhe jo fillimi i vjeshtës. A e dinë valle keto lule të
vockla që gufojnë nga shkëlqimi i vesës që pas pak javësh do vdesin? Një qefin
pluhuri i bardhë do i mbulojë dhe do i ngrijë ? Do vdesin, ose do
transformohen, siç më pëlqen mua me shumë të them, sepse vërtet që do ekzistojnë
në ndonjë formë tjetër pranverën e ardhëshme, por në çfarë do lloj forme që të
ekzistojnë këto lule të vockla një gjë është e sigutr: kujtesa e tyre për çfarë
panë dhe gëzuan këtë pranverë do ketë vdekur përfundimisht. Dhe vërtet, në fakt
asgjë materiale nuk vdes, ato që vdesin janë vetëm kujtimet tona dhe ne më pas
transformonemi dhe sigurisht që jetojmë por me një kujtesë të vdekur tashmë, me
një kujtesë të vdekur për të shkuarën.
Prandaj është më e udhës t’i lemë gjërat të ikin… ja si
rosat që ndoshta shtegëtuan apo si minjte e vegjël që ndoshta kanë ndërtuar shtëpi
të reja tashmë dhe t’i fshimë krejtësisht nga kujtesa jonë e lodhur sepse në
fund të fundit nuk ia vlen.
“Nuk ia vlen” - tre
fjalë kaq të përshtatëshme për një epitaf të lënë amanet .
No comments:
Post a Comment